Edward Vandaele

Edward Vandaele geeft in zijn bronzen beelden de voorkeur aan de belichaming van de menselijke gestalte. Hij kiest voor het vastleggen van versterkte expressies: vertwijfeling, verwondering, overwinningsroes, agressie, trots, neerslachtigheid, angst, gelatenheid en rust. Kortom: zijn beelden verbeelden emoties. De beelden zijn geënt op Vandaeles eigen inzicht in het gevoelensleven.

De figuren zijn vaak uitgebeeld met langgerekte ledematen en vallen ten prooi aan kwetsbaarheid, hulpeloosheid en bedreiging. Ze verkeren als het ware in een labiele toestand. Elk ogenblik dreigen ze hun evenwicht te verliezen en veelal gaan ze gebukt onder tragiek. Volgens Vandaele hoeven tragiek en schoonheid elkaar niet uit te sluiten. Het zijn twee eigenschappen die een compositie kracht geven.

Na zijn academische opleiding ging Vandaele op zoek naar een eigen stijl. Een stijl die erg beïnvloed werd door het expressionisme van de 19e eeuw. Hij is een pure ambachtsman en werkt altijd alleen. Vandaele zet alle stappen zelf, behalve het gieten. Hierdoor blijft zijn betrokkenheid volledig intact en wordt niets aan het toeval overgelaten.

Met zijn werk probeert Vandaele de toeschouwer in de ziel te raken. En zo wil hij zijn oeuvre als erfenis meegeven aan onze wereld. Want ‘kunst kan niet modern zijn, kunst is eeuwig’, volgens Egon Schiele.